Een week na mijn gezellige, geslaagde 'coming out als kunstenaar' kan ik al een beetje de balans opmaken wat de expositie mij gebracht heeft.
Het heeft mij erg geholpen met een arbeidsidentiteit te geven waar ik mij prettig bij voel. “Ik ben kunstenaar.” Onwennig om te zeggen en nog steeds denk ik wel eens; “wanneer val ik door de mand”.
Gisteren heb ik voor het eerst in een gesprek met wildvreemden verteld dat ik kunstenaar ben, op hun vraag wat ik doe in het dagelijkse leven. Toen wilden ze graag mijn werk zien. Dat kon nu, omdat ik goede foto’s van de expositie had. Hun reactie was erg positief.
Ik vind het grappig dat er erg positief gereageerd word op mijn iconen. Wat in feite anonieme kunst is. Maar wat ik wel heel fijn vind om te doen, en waar ik veel in kwijt kan. Hoe dat zich gaat ontwikkelen in de toekomst is nog een grote vraag.
Wat betreft de expositie, ik had mij geen betere, zorgvuldigere manier kunnen wensen dan de manier waarop ik begeleid ben. De dagen na de expositie waren pittig. Daar schrok ik ook wel van. Ik zou weer bijna in de kast schieten. Maar dat ga ik niet doen! Gelukkig heb ik nu mijn vertrouwde energie weer een beetje terug.
Ik wil mooie dingen maken en daar ook mee naar buiten treden. Komende tijd zoek ik samen met Bijzonder uit hoe ik daar een goede balans in vind.
Groet, Jacqueline
